Panseksueel

En ja hoor, de lijst LHBTIQAPC is alwéér langer geworden.
'Houdt dat navelstaardigere Instagram-gemeut dan nooit op?', was mijn eerste gedachte. 'Het is verdomme oorlog, en zij verzinnen weer een letter'.
Intussen ging ik uiteraard tóch stiekem even spieken wat er nou weer bij gekomen was, want blijkbaar heb ook ik nog steeds tijd teveel.

Heb veel sympathie voor de regenboogbeweging, hoor. Dat man-vrouw gedoe hing me ook al jaren de keel uit, hoog tijd om te aanvaarden dat het een heel spectrum is, en ieder individu te laten zijn wie die is. Het is afschuwelijk dat 'seksueel onduidelijke kinderen' vroeger zomaar in jongetje of meisje werden veranderd, zonder dat er gevraagd werd wie of wat ze zelf wilden zijn. Groot goed dat daar nu verandering in is gekomen.

Wat me wel zorgen baart, is dat steeds meer jongeren compulsief aan hun seksuele identiteit sleutelen, omdat dát nu de nieuwe norm is. Het lijkt soms alsof ze een soort perfecte avatar van zichzelf willen maken, zoals je wel in computergames ziet. Precies de kleur haar, ogen, nagels, lichaam, tattoo, piercing, gender, seksuele voorkeur, wat je maar wilt. Gooi het maar in je winkelwagen. Voor tien uur besteld, vanavond al in huis. En dat kan je per dag veranderen hoor, je kunt zijn wie je wilt. Nou, van zoveel keuzestress kan je volgens mij knap verward en ongelukkig worden.

Intussen heb ik dus de actuele stand van zaken (kan morgen zo weer anders zijn) rond de letters weer eens bestudeerd. 

En zowaar... ineens een feest van herkenning!

Dat gevoel van rust dat op je neerdaalt als je denkt: ja, dát ben ik, daar hoor ik bij. Er is ook een letter voor wat ik ben! 

Panseksueel. Dat zijn mensen die vallen op karakter of persoonlijkheid. Het wil niet zeggen dat je geen oog hebt voor fysieke schoonheid, of niet opgewonden kunt raken van iemand's lichaam. Maar, om met de woorden van panseksueel Alex Adriana te spreken: 'Wat iemand in zijn onderbroek heeft komt echt pas op de zesde plaats voor mij.'

Nu ik merk wat een opgelucht gevoel het tóch heel even gaf om 'een letter te hebben', begrijp ik al die andere mensen uit het regenboogspectrum ook iets beter. En ik snap ook meteen waarom het praten over geslachtsdelen me al nooit zo boeide.

Zo valt alles weer op zijn plaats.

 

Wat je nog meer kunt doen

'De verwarming op Schiphol staat sinds kort 1 graad lager', begon Pieter Derks zijn radiocolumn. Ik lag in een deuk, wat een sarcasme, dacht ik. Bleek het nog waar te zijn ook... Maar ja, de werkelijkheid begint de laatste tijd steeds vaker surrealistische vormen aan te nemen.

Inmiddels is de thermostaat lager zetten (laat maar, Schiphol!) al niet meer nodig. Stralend zonlicht stroomt de kamer binnen, en door de open tuindeur hoor ik koolmezen en merels zingen. Hoe erg het allemaal ook is op de wereld, de lente is absoluut balsem voor de ziel. Alleen al hoe het zonlicht door de narcissen schijnt, daar valt bijna niet tegenop te chagrijnen.

Gisteren werden op de kinderboerderij een kalfje én een geitenlammetje geboren, zag ik het eerste kikkerdril in de vijver, én ook nog (welja) de eerste dagpauwoog.

Eerlijk waar, allemaal op een en dezelfde dag! Op zulke momenten knalt mijn hart bijna uit elkaar van geluk. En tegelijkertijd voel ik me ook triest, omdat wij mensen dit allemaal naar de knoppen aan het helpen zijn.

'Zo móói, om te jánken zo mooi', zing ik luidkeels, fietsend langs tuinen vol magnolia en forsythia, sloten vol meerkoeten en futen, parken vol blauwe druifjes en madeliefjes, spelende kinderen, tevreden wandelaars zonder jas.
Zo blijf ik - net als de rest van alle mazzelaars - 'onze kwetsbare vrijheid vieren', in het volle besef dat het elk moment afgelopen kan zijn. 

Maar steeds verspringen mijn gedachten, naar een plek niet zo heel ver weg, waar mensen hun stad compleet in de as gelegd zien worden. Geen kant meer op kunnen, terwijl er steeds meer doden vallen, er geen elektriciteit meer is, geen contact meer met de buitenwereld, en de water- en voedselvoorraad steeds verder slinkt. Ik kan er gewoon niet bij dat mensen elkaar dit soort dingen kunnen aandoen.

Soms wou ik dat ik een soort Rambo was die even kon helpen de Russen in de pan te hakken. Of dat ik de macht had om alle kernwapens ter wereld onklaar te maken. Helaas, ik zal iets kleiner moeten denken, maar dan zijn er gelukkig ook nog wel wat opties.

Op de sites van Het Rode Kruis  en Zorgzaam010 bijvoorbeeld, staan diverse acties voor Oekraïne op een rijtje gezet, zoals voedseldonaties, petities, inzamelacties en demonstraties, of helpen in de opvangcentra. Via de site Ready to help kun je je aanmelden als vrijwilliger bij het Rode Kruis. Ik wilde dit al doen, maar ben er nog niet helemaal achter hoe ik de app geïnstalleerd krijg (aanmelden moet via een app). Daar ga ik me van het weekend maar eens in verdiepen.

Wil je rechtstreeks helpen? Kijk dan bij https://help380.org/. Op dit viertalige platform (Engels, Oekraïens, Pools en Tsjechisch) kunnen zowel mensen die hulp te bieden hebben (denk aan vervoer, onderdak of specifieke goederen) als Oekraïners die hulp nodig hebben direct met elkaar in contact komen. Daarbij kan het gaan om grote hulpvragen als onderdak, maar ook om zoiets simpels als een paar schoentjes voor een kleuter van wie de ouders geen kleren hebben kunnen meenemen omdat ze zo snel moesten vluchten.

Een heel bijzondere vind ik 'Defend the Truth', support-actie voor Meduza. Dit platform voor onafhankelijke journalistiek in Rusland heeft het zwaar; door sancties en censuur verloren ze al 30.000 betalende leden. Je kunt ze steunen door zo'n betalend lidmaatschap over te nemen, of door eenmalig een donatie te doen. Als je net als ik geen creditcard hebt: op de site staat ook hoe je gewoon geld kunt overmaken. Verder kan je je abonneren op hun Engelstalige podcast The Naked Pravda, of deze delen.

Tenslotte nog een zeer laagdrempelige actie met veel impact: Power to the people. Het gaat erom zoveel mogelijk powerbanks naar Oekraïne krijgen, omdat een opgeladen telefoon letterlijk levens kan redden. Wat een goed initiatief!

Kortom, er is werk te doen.

Sta op

'You, the people have the power,
the power to create machines.
The power to create happiness! 
You, the people, have the power
to make this life free and beautiful,
to make this life a wonderful adventure.'

(Charles Chaplin, in The Great Dictator)

Gelukkig. Er bestaan ook goede hackers. En creatief zijn ze ook nog eens: 
Hackerscollectief Anonymous heeft mensen opgeroepen om informatie over de Russische invasie achter te laten op Google Maps. Briljant!
Door nep-reviews achter te laten bij Russische restaurants en bedrijven, kunnen de mensen in Rusland de ontwikkelingen in Oekraïne volgen, ondanks de censuur. Bijvoorbeeld:
‘Het eten was geweldig! Helaas heeft Poetin onze eetlust bedorven door Oekraïne binnen te vallen. Sta op tegen je dictator, stop onschuldige mensen te doden! Uw regering liegt tegen u. Sta op!’ 

Het bericht werd meer dan 20 duizend keer gedeeld, en er zijn al duizenden reviews op Maps verschenen.

Hackerscollectief Anonymous steunt Oekraïne op zoveel mogelijk manieren, ondermeer door middel van cyberaanvallen tegen de Russische regering.
Zo verschenen afgelopen weekend na een hack berichten op de Russische televisie tegen president Poetin en voor president Zelensky.

Al scrollend door de berichten die hierover op internet gedeeld werden, kwam ik ook deze link tegen. Iemand bracht die indrukwekkende speech in herinnering, van Charlie Chaplin in The Great Dictator:

Kippenvel.... The Great Dictator is eind jaren 30 gemaakt, in een tijd van crisis, oorlogsdreiging, verdeeldheid en opkomst van het fascisme. Does it ring any bell?

Doordat Chaplin ondermeer Hitler en Mussolini op de hak neemt, is de film grappig maar tegelijkertijd een aanklacht. In 1940 kwam de film uit in de Amerikaanse bioscopen. Chaplin zei later dat hij deze nooit gemaakt zou hebben als hij had geweten wat Hitler later allemaal zou aanrichten.

Hieronder licht ik er nog een mooi stukje uit. Ik vrees dat de Russische soldaten door blijven gaan met deze slachting en dat het allemaal nog veel erger wordt. Maar o, wat zou je hopen dat ze gehoor gaven aan deze oproep:

' Soldiers! don’t give yourselves to brutes
 men who despise you, enslave you,
who regiment your lives , tell you what to do ,
what to think and what to feel!
Who drill you, diet you , treat you like cattle,
use you as cannon fodder.
Don’t give yourselves to these unnatural men,
machine men with machine minds
and machine hearts!
You are not machines! You are not cattle!
You are men!
You have the love of humanity in your hearts!
You don’t hate!
Only the unloved hate,
the unloved and the unnatural!
Soldiers! Don’t fight for slavery!
Fight for liberty!'

Low budget kacheltje

Alvast voorsorterend op een boycot van Russisch  gas... moest ineens denken aan het geïmproviseerde mini-kacheltje van Marieke Henselmans. Je maakt het van omgekeerde aardewerken bloempotten, met waxinelichtjes eronder. Was wel benieuwd en dacht: laat ik het eens uitproberen.

En... het werkt nog ook! Het duurt wel even voordat het goed heet wordt, en je moet er echt heel dicht bij gaan zitten. Een grote ruimte stook je er niet warm mee, maar in een kleine ruimte voel je echt verschil.

Met een beetje geduld kan je er zelfs water op koken voor de koffie. Nou ja, eh....het zat net tegen de kook aan, maar ik vond het goed genoeg.

Toch fijn om te weten dat er zonder gas, en zelfs zonder elektriciteit, altijd nog koffie is.

Het is maar dat je het weet.

Zwart

Dat vooruitblikken wordt toch steeds meer een dingetje. 

Op macro-niveau ziet het zwart voor mijn ogen.
Op de eigen paar vierkante kilometers is het nog steeds te doen.
Gewoon wat fijne kleine plannen maken, voor de korte termijn, want daarna weet je het toch nooit. En zoveel mogelijk NU doen.
Dat leer je vanzelf. Door ziekte, door verlies, door dreigende lockdowns, door een angstaanjagende toekomst.

Maar jezus. Wat een puinzooi.

Aan de oostkant een doorgedraaide, wraakzuchtige, met kernwapens dreigende dictator, die Rusland weer groot wil maken.

Aan de westkant zijn mattie; die haatzaaiende oranje schreeuwlelijk die Amerika weer groot wil maken, en zichzelf samen met zijn leger van furieuze gekkies alweer aan het herpakken is. Maak je borst maar nat, de volgende verkiezingen.

Ondertussen rukken in Europa ook nog de bruinhemden op; in Nederland krijgen ze zelfs een eigen kanaal bij de publieke omroep, waar ze hun gif nog verder kunnen verspreiden.

Af en toe is het moeilijk om niet cynisch te worden. 'Nou, dat boek, De meeste mensen deugen, dat kan ook wel in in de fik. Kunnen we mooi ons houtvuurtje mee opstoken, als we straks van het gas af zijn', grapten Meneer Fluitekruid en ik tegen elkaar. Doldrieste jolijt, natuurlijk. Maar met cynisme kom je ook geen stap verder.

Gezondere overlevingsstrategieën, zoals leven in het moment en dankbaar zijn voor wat je hebt, blijken eveneens niet meer toereikend. Soms wil, MOET je gewoon iets  doen. Maar wat?

'We moeten doen wat we kunnen om de mensen in Oekraïne te helpen,', schrijft Teun van der Keuken in zijn column in de Volkskrant, 'Door bijvoorbeeld geld over te maken naar het Rode Kruis (giro 5125) of Stichting Vluchteling (giro 999), de straat op te gaan tegen Poetin, en door onze solidariteit te tonen met het Oekraïense volk. Maar tussen het eindeloos naar het nieuws kijken en somber zijn over de oorlog die op ons continent woedt, mogen we ook het leven vieren. Daar is het voor. Het kan zo afgelopen zijn'

Dat klinkt als een goed advies. Meer kunnen we ook niet doen.

Of misschien toch; bij de ingezonden brieven zat nog een goede tip (dank aan Joost Dirkson uit Utrecht): ' Raak Rusland waar het pijn doet, in de portemonnee. Vanaf vandaag zet elk Nederlands huishouden de thermostaat in huis minimaal nog 1 graad lager. Trek er desnoods een geel-blauwe trui bij aan '

Goed idee! Een geel-blauwe trui heb ik niet, maar de thermostaat gaat opnieuw twee graden lager. En wat ik in coronatijd niet heb kunnen uitgeven aan theater, concerten en de horeca, gaat naar Stichting Vluchteling en het Rode Kruis. Een druppel op de gloeiende plaat misschien, maar het voelt toch een klein beetje beter dan helemaal niets doen.

Ik zie het bijna als een soort plicht om hoop te blijven houden. We zijn het verschuldigd aan de generaties die na ons komen. Wij  moeten alles doen wat in onze macht ligt om de wereld niet als een puinhoop achter te laten. 

En zelfs als klip en klaar is dat dit niet gaat lukken, dan nog wil ik hoop houden, desnoods tegen de stroom en beter weten in. Als onze voorouders geen hoop hadden gehad, waren wij er niet geweest. En als er geen verzet was geweest, hadden wij nooit geweten hoe het was om in vrijheid te leven.

Joost Swarte: 'Eindelijk vrijheid!

Tot de laatste snik?

Mooie aflevering van Het Uur van de Wolf: Tot de laatste snik?

Veel oudere muzikanten worstelen met de vraag of ze niet moeten stoppen met optreden. Maar Monique en Suzanne Klemann van Loïs Lane, Rinus Gerritsen van Golden Earring en Michel van Dijk van Alquin gaan door tot het gaatje.

Jan Rot is ongeneselijk ziek, maar ook hij treedt op tot hij erbij neervalt. 'Mijn vrouw zegt: als jij stopt met optreden, ben je binnen twee weken dood. Reden genoeg om door te gaan, toch?'

De Dolly Dots geven nog één keer een vrolijk afscheidsconcert, met lef, lol en een gezonde dosis zelfspot. Wat ook ter sprake komt, is dat het voor vrouwen moeilijker is om door te blijven gaan, omdat ze veel meer op hun uiterlijk worden beoordeeld, en sneller weggezet als 'ouwe wijven'. 

 

Toen moest ik ineens denken aan Patti Smith. Een voorbeeld, niet alleen voor oudere vrouwen, maar juist ook voor de jonge. Kijk, luister en laat je wegblazen (voor je je billen laat vergroten in Turkije):

Kijk, dat is pas een influencer. Hulde aan de ouwe wijven!

Digitale Detox

Gisteren was er een interessante aflevering van Tegenlicht op de NPO: Digitale Detox. Filosoof Hans Schnitzler, trotse bezitter van een ouderwetse Nokia (want dat is pas echt smart!) zet hierin uiteen hoe de Big Tech ons leefklimaat steeds meer vergiftigt, en de mens reduceert tot een controleerbare en manipuleerbare verzameling data. 

Hij doet dit aan de hand van allerlei voorbeelden, van fake news en de toeslagenaffaire tot de brandweer die letterlijk om geld moet bedelen, op een steenworp afstand van stinkend rijk Silicon Valley. (Gevolg van een doorgeslagen vrije markt: je kunt binnen een paar minuten een zakje chips thuis laten bezorgen, maar de brandweer is niet meer op tijd bij je als je huis in de fik staat).

Het lijkt erop alsof het tij moeilijk te keren is. Wat kunnen we doen tegen zulke monsterlijke krachten? Ik kan alleen maar kleine dingen bedenken. Ben al vrij lang niet meer actief op Facebook, en probeer te 'ontgoogelen' door andere zoekmachines te gebruiken, zoals DuckDuckGo en Ecosia. Het lijkt allemaal een druppel op de gloeiende plaat.

Want je kunt geen internetdienst verzinnen, of hij is alweer van Google:
Youtube, Whatsapp, ja, ook ons 'eigenste' platform Blogger... De Appstore op je telefoon. Probeer maar eens apps te downloaden zonder Google-account! Wat een griezelige monopoliepositie heb je dan als bedrijf.

Ook een Nokia nemen, dan maar? (Zolang die nog verkrijgbaar zijn tenminste...)
Dat overweeg ik wel eens, maar binnen nog geen acht jaar tijd ben ik net als iedereen helemaal vergroeid geraakt met Whatsapp. Zo fijn, al die berichtjes en foto's uitwisselen. Je kunt in korte tijd zo makkelijk van alles regelen en afspreken, heerlijk. 

En Youtube! Al is het alleen maar vanwege dit soort fantastische filmpjes. 

Spotify (voor de verandering eens niet van Google, maar natuurlijk ook funest, voor al die muzikanten die geen cd-tjes meer verkocht krijgen), is dan wel weer ideaal als arbeidsvitaminen, of op de sportschool. Met Fat Boy Slim en Madness op je koptelefoon is zo'n loopband of spinningfiets meteen een stuk minder saai. (Ook The Acoustic Motorbike van Luka Bloom kan ik van harte aanbevelen... Man, man, man wat is dat lekker om op te spinnen.)

Zou ik nog kunnen afkicken? In theorie wel, maar dan moet je het wel echt willen, en volhardend zijn. 

Al die fijne nummers kan ik natuurlijk ook weer gewoon op mijn mp3-speler zetten, of nog beter, een antieke walkman op de kop tikken, en de cd's draaien. Helaas passen lp's er niet in, dus als ik analoog wil gaan moet ik terug naar de walkman met cassettebandjes (brrr, herinner me meteen weer hoe meters tape je recorder binnendrongen, en hoe je die er dan weer wanhopig uit probeerde te peuteren).

Bij de sportschool moet je trouwens je QR-code laten zien, maar die kan je ook uitprinten. Al heb je daar dan wel weer een DigiD en laptop voor nodig, of de code kan verstuurd worden per slakkenpost (zucht)...

Nee, er is geen ontkomen meer aan. Je kunt hoogstens nog een klein beetje kritisch zijn in welke apps je wel en niet gebruikt. 

Er is bijvoorbeeld Signal, een berichtenapp met meer privacy. Maar die werkt alleen als je familie-, vrienden-, kennissen- en werkkring ook overstapt. Of je moet accepteren dat je, als digitale detoxer, alles pas als laatste te horen krijgt, een keer toevallig bij de groenteboer of zo.

Maar wie weet heb je dan wel een onverwacht leuk en relaxed leven.
En wie weet word je dan wel een trendsetter. 

Haha, dream on, baby.