May death find you alive

You first feel informed,
but then you will lose
your mind and your sanity
Turn off the news'

Pernilla Kannappin

Zo gezegd, zo gedaan. Volg al een paar dagen het nieuws niet, en voel me meteen vrolijker. Ben bijna elke dag buiten met de kids: kruiden verzamelen, fikkie stoken, vogels spotten, met een schepnetje naar de sloot.

Mijn ontbijt bestaat uit appels, noten en bramen. En ik drink thee van de kruiden die ik samen met de kinderen verzameld heb: brandnetel, munt, weegbree en braamblad. 

In de herfst vind ik buiten zijn altijd nóg fijner, dan kom ik helemaal opgefrist thuis.

Of ik focus me op al die fijne dingen in de buurt, zoals deze 'Geef- en Neemkar', hoe leuk is dat?

En dan zijn er nog de ukulele-repetities met de Krokette Katinka's. We zijn met zijn vieren, nemen altijd allemaal lekkere hapjes mee, kletsen een tijdje, tot we ineens bedenken dat we ook nog zouden spelen, en dan spelen we gezellig nog wat liedjes.

Onder andere Jo met de banjo, Ik heb een heel zwaar leven, Folsom Prison Blues, Hou je echt nog van mij Rock 'n Billy, Don't fence me in, Message to you Rudy, Don't worry be happy, Lellebel, Annelies van der Pies...

Na zo'n avond voelen we ons zo blij en opgeladen! En ja, het is een risico, met al die aerosolen, ook al zitten we ver uit elkaar en is het meestal buiten. Ik heb me voorgenomen om dat kleine risico in te calculeren, let dan de dagen daarna wel extra goed op. Want ik wil niet leven in een maatschappij waar je niet meer mag zingen! 

Wel vermijd ik nog steeds de drukte, hou zoveel mogelijk afstand, was vaak mijn handen. Bij oudere mensen pas ik extra goed op. Maar dit kan nog héél lang gaan duren, en in de tussentijd laat ik me geen kleinschalige kwaliteitsmomenten ontzeggen.

Dat 'even kiezen op elkaar tot we een vaccin hebben' geloof ik nou wel. Of geloof ik juist niet, bedoel ik. Het ontwikkelen (en goed testen, ivm mogelijke bijwerkingen) van een vaccin duurt gemiddeld tien jaar. We kunnen beter gaan nadenken over een manier van leven die op langere termijn vol te houden is. En daar horen kleine risico's bij, anders heb je geen leven. 

Tijdens de repetitie kwamen we overigens nog op het idee om een actuele  tekst te maken op 'Het kleine café in de haven'. Voor het slapengaan maakte ik vast een klein beginnetje, maar zoals het dan vaak gaat, heb ik dan 's avonds om 12 uur al een heel lied. Het begin is gewoon hetzelfde, maar daarna wordt  het steeds vervelender in het cafè:

Het kleine café aan de haven

De avondzon valt over straten en pleinen, 
de gouden zon zakt in de stad. 
En mensen die moe in hun huizen verdwijnen, 
ze hebben de dag weer gehad. 
De neonreclame die knipoogt langs ramen, 
het motregent zachtjes op straat. 
De stad lijkt gestorven, toch klinkt er muziek uit een deur die nog wijd open staat. 

Refrein: 
Daar in dat kleine café aan de haven, 
daar zijn de mensen gelijk en tevree. 
Daar in dat kleine café aan de haven, 
daar telt je geld of wie je bent niet meer mee. 

Je moet reserveren, dan mag je naar binnen, zodra je jezelf hebt ontsmet
Hebbie een kuchie dan moet je naar huis toe, al kwam het door je sigaret 
De afstand is groot met je tafelgenoot

Ja, wel bijna een meter of twee
Maar ‘t glas is gespoeld in het helderste chloor, ja, 't is daar een heel goed café!

Refrein: 

Daar in dat kleine café in de brandhaard 

daar zijn de mensen gedrild en gedwee

Daar in dat kleine café in de brandhaard

daar tellen lol en levenslust niet meer mee

Je mag er niet dansen of zoenen of zingen

We houden massaal onze bek

Je kunt wel een hardgekookt eitje bestellen 

Maar niemand die heeft er nog trek

Om 12 uur dan floepen de lichten al aan

En om 1 uur dan sta je op straat

Gelukkig heeft Kobus de buurman nog bier, zodat daar de jolijt verder gaat.

Refrein: 

Daar in dat kleine café in de brandhaard 

is het donker en stil om half twee

Daar in dat kleine café in de brandhaard

Ja, daar helpt de kasopbrengst niet meer mee

De muren zijn dof, de gordijnen zijn flets

De gevel is niet pretentieus 

Het onderhoud hebben ze laten versloffen 

De eigenaars hadden geen keus 

Daar staat de kroeg nu, vergaan in zijn glorie, het is een nostalgisch gezicht

We koesteren nu alle mooie verhalen

Helaas, het cafeetje blijft dicht.

Okee, het is niet zo'n heel vrolijk lied, maar het werkt wel heel therapeutisch als je het zingt.

(En - de oplettende lezer had het wellicht reeds waargenomen  - ik kon het niet laten om even een uitstapje te maken naar het Sneker café van drs. P ;-))

Overigens heb ik momenteel totaal geen behoefte om te gaan nachtbraken in een café, het is meer om aan te geven hoe de goede sfeer om zeep geholpen wordt met steeds meer vergezochte regels.

En dan ook nog al die apocalyptische nieuwsberichten! Als ze willen dat we minder gaan zuipen, moeten ze eens wat vaker met positief nieuws komen. Dat helpt volgens mij beter dan een uur vroeger sluiten.

Tuinhuisje

Wat ben ik blij met mijn nieuwe tuinhuisje! Vanaf mijn zitplek voor het raam kan ik alles mooi overzien.

Zo is het buiten (moet nog wel wat doen aan de oprukkende klimop):

En zo binnen. Je ziet, alles zit erin. Basic, maar genoeg voor mij:

                                                        O wacht eens even...

                                                .... dit is gewoon mijn eigen huis!

Sorry, zat alweer even weg te dromen. Heb wel gekeken voor een tuinhuisje, hoor. Maar alle wachtlijsten waren vol. Iedereen wil er eentje, sinds mensen weken verplicht op elkaar's lip hebben moeten zitten.

En toen keek ik nog eens met andere ogen naar mijn eigen huis, en dacht: eigenlijk heeft dit al best iets van een tuinhuisje. Het is al lekker klein en basic, er moet nog heeeel veel gebeuren aan de tuin, wat wil je nog meer?

Dus eigenlijk ben ik best tevreden. :-)

We doen het Samen Festival

 ‘Je bent onsterfelijk in de kleine verhalen die mensen over jou doorvertellen. Net zoals andere mensen onsterfelijk worden in de verhalen die jij doorvertelt. Geniet daarvan! Het is niet altijd makkelijk om door te blijven gaan met wat jij belangrijk vindt, soms moet het tegen de klippen op. Je kunt een gevoel krijgen van: ‘Waarom doe ik de hele tijd mijn best, anderen doen ook niks’. Waarom anderen het niet doen, is niet de vraag. Waarom jij het wél doet, daar gaat het om.’

Aan het woord is 'Minister van Enthousiasme' Peter Heerschop. Hij verrast me: als hij niet probeert om grappig te zijn is het eigenlijk best een aardige man. En hij zegt nog eens hele zinnige dingen ook.

Via de nieuwsbrief van Genoeg ben ik net terecht gekomen op het online festival ’We doen het samen’, met lezingen en workshops over verbindende buurtinitiatieven, juist in coronatijd. Dit TedTalk-achtige platform probeert mensen die echt iets willen veranderen bij elkaar te krijgen, en daarbij niemand uit te sluiten. Want zeker nu is het belangrijk dat we niet nóg verder gaan polariseren.

Met de woorden van Cormac Russell: 'Are you associations welcoming strangers on the edge, or are you echo chambers? You don't build communities by building walls'.

Het houdt nu alweer een beetje op, maar ik lees net dat de workshops en lezingen nog twee weken lang terug te zien zullen zijn. Fijn, want soms is er overlap. Net volgde ik het gepassioneerde verhaal van bovengenoemde Cormac Russell, expert burgergerichte democratie, over het vormen van communities. En daardoor miste ik het eerste stuk van Joris Luyendijk’s lezing, die ook heel interessant was.

Bij Luyendijk ging het er vooral over dat linkse hoog opgeleiden zoals hijzelf niet doorhebben in wat een elitaire bubbel ze leven: ‘Wij vinden Wilders-stemmers gesloten. Wij zijn ‘open’, vinden we zelf.’ Hij illustreert dit met een filmpje, waarin een interviewer bij een Wilders-aanhangster iets van minachting laat doorschemeren, en bij een zichtbaar kansrijke, goed opgeleide jongen vergeet kritisch door te vragen.

Als iemand vraagt of Luyendijk nog tips heeft om uit die elitaire bubbel te komen, antwoordt hij in de eerste instantie met een wedervraag: 'Wil je een betere samenleving, of wil je alleen een goed gevoel?' (Tjakka, die komt binnen...)

Kortom: een  aanrader, en hopelijk snel terug te zien. Ik  probeer net workshops terug te kijken, maar het lukt nog niet. Komt vast nog wel.

Hier alvast een TedTalk-filmpje met Cormac Russell:
'Sustainable community development: from what's wrong to what's strong'

De wereld op zijn kop

Gisteravond had ik het nog nauwelijks door. Mijn neus zat dicht, ik had een beetje keelpijn, maar lette er verder niet zo op. Pas toen ik ’s nachts wakker werd, met weer iets meer keelpijn en weer iets snotteriger, viel het kwartje. Een onschuldige verkoudheid bestaat natuurlijk niet meer! Je moet altijd op je hoede zijn. Neus- en keelklachten zijn ineens Grote Dingen geworden sinds ze op de symptomenlijst van Kan-De-Naam-Niet-Meer-Horen staan.

Dus toen het vanmorgen nog niet over was, maakte ik na overleg met mijn werkgever - en met frisse tegenzin - een afspraak voor een KDNNMH-test, aanstaande zondag. Tot ik de uitslag heb (maandag of dinsdag), moet ik in quarantaine, dus was er ook een boel gedoe met lessen verzetten en/of vervangers zoeken. Bah! Mag je na vijf en halve maand eindelijk weer natuurlessen geven, moet je er na je eerste - ietwat natte- buitenles alweer mee ophouden. Net nu het inmiddels droog is buiten.

En mis ik snotvergeme ook nog mijn eigen verjaardagsfeestje! Dat zou ik vanavond vieren samen met mijn schoonzus en schoonvader, die ook rond deze tijd jarig zijn. We zouden het klein houden, maar het was in ieder geval weer eens een feestje. Nu zit ik hier alleen, met een feesthoedje op, een doos bonbons leeg etend, vals mee te zingen met ‘It’s my party and I cry if i want to.’ Zo is er altijd wel weer wat jolijt, daar niet van.

Maar waar ik zo van baal, het is echt een heel lullig verkoudheidje, zo een waarvan je normaal denkt: aspirientje, en GAAN! Het was ook helemaal niet verrassend, met die weersveranderingen van de laatste tijd en de natte sokken van gisteren. We gaan al richting herfst, wat wil je. Maar helemaal zeker weten doe je het niet. En ik wil niemand in gevaar brengen. Mijn dierbaren niet, collega's niet, bezoekers niet, wildvreemden niet.

Dat gaat nog wat worden, als iedereen zich elke keer laat testen als hij een snottebel of een zere keel heeft. ( 'Doe het NU! Niet morgen, maar vandaag!', was de oproep). Op de scholen houden ze hun hart al vast, ze hebben nu al te weinig personeel. En de GGD is overbelast. In de winter zitten straks alle kinderen weer thuis bij hun ouders.

En wederom besef je weer in wat een bizarre tijd wij leven. Echt ALLES waarvan je dacht dat het de waarheid was, staat op zijn kop. Als je thuis op je nest blijft liggen vanwege een loopneus en een hoestje, ben je een verantwoordelijk burger. Ga je ondanks een kleine verkoudheid toch aan het werk, ben je een aso. Calvinistische types zijn de nieuwe Tokkies geworden.

Ook iedereen die wil knuffelen en samen leuke dingen doen is ineens een aso, want als je van iemand houdt blijf je liefst zo ver mogelijk bij diegene uit de buurt. Je moet ook echt niet ál te gezellige dingen gaan doen, zeker niet met een biertje op, want juist dan gaat het mis, blijkt uit de statistieken. (Okee, daar zijn de calvinisten dan wel weer goed bezig :-))

Consequent de hele tijd afstand houden, het is onnatuurlijk gedrag en door vrijwel niemand lang vol te houden, zelfs niet door de minister van Justitie. Daardoor gaat het regelmatig fout en krijg je weer nieuwe pieken.

Desondanks heeft Rutte zich ontpopt tot een tree hugging hippie, die blijft geloven in de goede wil en het verantwoordelijkheisgevoel van de mens. Terwijl inmiddels steeds meer links-progressieven roepen dat de politie strenger moet handhaven. Ik val van de ene verbazing in de andere.

En eigenlijk verbaast het me ook NIET, ik begrijp het, zelf ben ik ook veranderd. Sterker nog, mijn standpunt verandert voortdurend, doordat alles om me heen zo snel verandert. Wie ik eerst nog een levensgenieter vind, kan ik een week later onverantwoordelijke lamlul vinden, en na een tijdje misschien toch wel weer dapper. Of niet. Of toch wel weer een aso.

Nou ja. De chaos en gekte zullen nog wel een tijdje duren. Laat ik dan maar een beetje genieten van mijn quarantaine-weekend. Ik had toevallig net weer een fijn boek gekocht (Ja wel! Deel 2 van Raynor Winn, De wilde stilte), en meneer Fluitekruid komt straks bakken Chinees, taart en verjaardagskadootjes op mijn stoep zetten. Dan geef ik hem een denkbeeldige knuffel van heb ik jou daar! 

Update 7/9: Had de uitslag gelukkig snel. Negatief, dacht ik al. :-)

Raamgluren en hemelturen

Yes, het kan weer! Sinds lange tijd weer eens mee geweest met een Gelukswandeling o.l.v. een enthousiast roeptoeterende Misja Immink.

Fijn om ouderen zo te zien genieten van het buiten zijn! Onderweg kregen we  ludieke opdrachten, zoals verzinnen van welk geluid we gelukkig werden, exotisch raamgluren, en bellen blazen zonder blazen.

Met een andere vrijwilliger deed ik nog een bellenzwaardgevecht .

Ik was gekoppeld aan een balorige meneer met pretogen, die mij en de activiteitenbegeleidster ook plagerig belaagde met zijn zeepbellenzwaard.

We zagen onderweg een heleboel interessante dingen. Exotische raamversieringen, zoals boeddha's, cactussen en dromenvangers (de meneer noemde het 'drollenvangers'). Mooie gevels, bloemen, een oldtimer, en zelfs een blauwe poedel op een tak.

En we zongen samen 'De paden op, de lanen in' en 'In een rijtuigie'. Dat galmde lekker in de Statentunnel...

Wist je trouwens dat Rotterdam speciale borden heeft neergezet op plekken waar je goed kunt hemelturen? Ze hebben heel duidelijk aangegeven welke kant je op moet kijken:

Maar het schijnt dat meer steden en dorpen dit nu hebben ingevoerd.  Ze moeten echt alles naäpen ook :-) 

Meer info over de Gelukswandelingen vind je ook op Facebook.

Weekend met de neefjes

Inmiddels moet ik zeggen: neven. Ze zijn 11 en 13, dus geen neefjes meer. Al van jongs af aan komen ze regelmatig bij ons logeren, al was dit o.a. door corona alweer een tijdje geleden. We kijken er altijd erg naar uit, en zij ook. We doen vaak toneelstukjes, gekke dansjes, maken filmpjes, meestal zijn we total loss als ze geweest zijn. Pas biechtten ze op: 'We doen eigenlijk alleen maar zo raar als we bij jullie zijn.' Dat vonden wij een compliment.

Nu was het dan weer zo ver, echt wel shocking hoe het in een half jaar tijd al echt van die mannen aan het worden zijn. Ineens houden ze van Jochem Meijer en Hercule Poirot. Ze kijken ook nog wel naar van die ADHD-tekenfilms die wij stom vinden, maar we genieten ervan hoe zij dan helemaal in een deuk liggen.

Deze keer hadden ze al een heel programma bedacht: ze wilden een hoorspel met ons maken, roti eten, en de dag daarna Mac Donald's, en ze wilden ook een leuke film kijken.

Die film werd Rango, een knap gemaakte animatie over een hagedis die tijdens een auto-ongeluk uit zijn terrarium valt, en dan ineens moet zien te overleven in de woestijn. Het is gemaakt als een wildwest-film, en Rango komt echt schitterende types tegen. Het was ook wel weer erg ADHD, maar wij vonden het geweldig.

Gelukkig mochten wij de volgende dag ook één dingetje verzinnen, dat was Museum Voorlinden in Wassenaar. Wat een prachtplek is dat. Schitterend landgoed, alleen daar rondwandelen is al een verademing.

We genoten van alle mooie, bijzondere en fantasievolle kunstwerken. Zo zou je helemaal niet wachten dat tussen deze platen staal...

... een doolhof was! Binnenin was een grote ruimte die niet klopte, het leek bijna een andere dimensie.

Ook was er een filmpje van een kunstenaar die 13 dagen in een opgezette beer gebivakkeerd had, alleen levend op berenvoedsel. Je kunt het zo gek niet verzinnen of het gebeurt.

Je kon er zelfs zwemmen zonder nat te worden!

 

En dan die levensechte reuzen... Elk haartje, adertje, elk sproetje, elke teennagel. Alles onvoorstelbaar echt. En ik vond ze ook zo lief, samen, zo tevreden. Ze zijn vast al heel wat jaren bij elkaar.

 

Het weekend vloog om: we hebben ook nog gezwommen in de plas en de zee, en de man is zaterdagochtend heel vroeg met Daan, de jongste, gaan vissen. Thijs en ik sliepen uit en werkten vast aan het spookhoorspel.

's Middags hebben we dat met zijn allen afgemaakt, rond een tafel vol attributen om geluid mee te maken. Het werd lekker melig, met de bekende voetstappen in het grindpad (bak met rijst), het knapperende haardvuur (papieren broodzak) en de krakende schuurdeur(met onze stemmen). Zelfs de vallende avond en de blik uit het raam werden zeer letterlijk genomen.

Er kwamen ook heel wat typetjes in voor: Peter R. de Vries, Dominee Gremdaat, Buurman en Buurman, en de geest van Johan Kruijff. Terwijl Peter de Vries en Dominee Gremdaat samen op spokenjacht gingen ('Zeg je nee, nee, we gaan er niet op af, of toch ja, ja, we gaan er wel op af?'), fixten Buurman en Buurman ter plekke de krakende deur": 'Zo, die loopt weer gesmeerd. Ajéto, buur!'

Tijdens het weer inpakken van de logeerkoffers zei ik tegen Daan:'Toen je hier eergisteren binnen kwam heb je toch meteen je tablet aan de oplader gelegd? Ik denk dat hij inmiddels wel opgeladen is. 'O!', zei hij. 'Ik was hem helemaal vergeten!'

Bijna drie dagen niet naar zijn tablet omgekeken, wat een triomf voor oom en tante Fluitekruid...

Ver van mijn bed

Het was even vervelend, in het vliegtuig met zo’n mondkapje op,
maar het uitzicht is het meer dan waard:

Ja, dat had ik wel verdiend, met al dat harde werken, ik laat me mijn vakantie niet ontzeggen door zo'n stom virus...

Dus hier lig ik nu, te genieten in  de schaduw van de palmbomen. Een koel briesje vanaf zee...

O nee, dat van dat vliegtuig had ik maar gedroomd. Ik was in slaap gevallen bij het geluid van de branding en de ventilator.

 

Maar rustgevend en verkoelend dat het is!