Kom uit je bubbel!

En dan... is de lockdown ineens zo goed als voorbij.

Het heeft iets onwerkelijks. We komen weer met meer mensen op dezelfde plekken, en moeten - in alle hectiek van het 'nieuwe oude normaal' - goed opletten om elkaar niet voor de voeten te lopen. Het geeft een wat onhandig gevoel, alsof we weer helemaal opnieuw met elkaar moeten leren omgaan.  

En dat is ook wel een beetje zo. Ineens werk je weer samen met collega's die 'helemaal klaar zijn met links', heb je alweer de eerste onbeschofte serveerster meegemaakt, en blijken je ouwe trouwe muziekmaatjes inmiddels te geloven dat er een chip in het vaccin zit. 

In de eerste instantie voel ik weerstand; wil ik sommige mensen liever uit de weg gaan. Want ook ik zit alweer vrij lang in mijn bubbel, dat was eigenlijk ver voor corona al zo, met al die tijd mensen om mij heen die mij bevestigden in mijn gelijk. Door de pandemie zijn veel mensen nog verder 'verbubbeld' en uit elkaar gedreven, met alle extreme gevolgen van dien.

En juist daarom wil ik heel graag weer met al die eigenwijze types werken, muziek maken, kletsen over het weer, whatever. Gewoon samenleven, met alle frustraties die daarbij horen. Omdat dit het leven is. De dingen gaan het grootste deel van de tijd niet zoals jij wilt, en we begrijpen vaak geen snars van elkaar. Onze grote uitdaging is om, ondanks die verschillen, toch een manier te vinden het hier een beetje met elkaar uit te houden. Humor en compassie zijn daarbij krachtige middelen.

Je hoort vaak dat we 'de dialoog moeten  aangaan', en dat lijkt een mooi streven, maar we hoeven niet oeverloos te discussiëren over controversiële onderwerpen waar we toch niet uitkomen. Dat is in veel gevallen nog een brug te ver. 

Zolang we elkaar maar als medemens blijven zien. Want als er íets is wat we hier op aarde te leren hebben, is het dat.

Wen er maar aan

 Eindelijk weer eens een boek gelezen waar ik ouderwets keihard om moest lachen: 'Wen er maar aan', van Maike Meijer. De auteur is bekend van Toren C. In dit vorig jaar verschenen debuut zie je dezelfde absurdistische humor en zelfspot terug, maar soms is het ook ontroerend.

Het is het dagboek van een werkloze actrice die tegen de vijftig loopt. De tand des tijds lijkt genadeloos toe te slaan: ze kan geen enkele rol meer krijgen, heeft steeds meer last van allerlei oude wijven-kwaaltjes, en haar puberzoon staat op het punt het huis te verlaten. De seks met haar man is iets wat af en toe moét gebeuren; 'Net als de halfjaarlijkse controle bij de tandarts, alleen minder vaak.'

Hoe harder ze haar best doet om te bewijzen dat ze echt nog wel iets kan, hoe neurotischer en depressiever ze wordt.

Net als bij Toren C komen er ondertussen allerlei overdreven types voorbij: de irritant knappe en succesvolle vriendin die wél allerlei mooie rollen krijgt, de broer die jonge vrouwen bij de vleet heeft, maar hun tempo eigenlijk niet meer kan bijbenen, de geitenwollensokken-vriendin, die het ouder worden allang geaccepteerd heeft... De meest normale persoon is haar eigen - niet meer zo spannende - Koos, die een buikje krijgt, en mannentietjes, maar er wel altijd voor haar is, en heerlijk droogkloterig uit de hoek kan komen.

Een paar passages:

'Als we in bed liggen haal ik de Tarzan onder mijn kussen vandaan. Omdat de batterijen bijna op zijn klinkt hij als Maarten van Rossum. 'Mwooooh...mwhoahhh.' Koos schiet in de lach en kijkt naar het tongetje dat nu heel sloom heen en weer gaat. "Nu kan ik hem tenminste bijhouden",  zegt hij.'

'Thuis meteen mijn uitgroei gecheckt. Volgens de Histor-waaier van Koos heb ik levend wit'.'

'Na een bevalling van 36 uur, met het gevoel dat je een zeppelin naar buiten moet schijten, was het iedere-vrouw-is-hiervoor-gemaakt-gevoel er wel een beetje vanaf. En dat je kut er na de bevalling uitziet als een aan flarden geschoten kersenvlaai, had ik graag vooraf geweten.'

Meijer maakte zelf de tekeningetjes, en ook die zijn hilarisch:

Wat jammer dat het binnen een dag uit was! 

Welvaartsresten

Dit artikel schreef Rob Wijnberg (ook bekend van de Correspondent) al bijna 9 jaar geleden in het NRC, maar het is actueler dan ooit. Daarom wil ik het graag met jullie delen.

HOMO CONSUMENS

Homo consumens [ho·mo kon’su:mens], afkomstig van het Latijnse consumere (verbruiken, vernietigen, vergaan), is een uitgestorven mensensoort die leefde in het tijdvak Kapitalistoceen, grofweg tussen 1980 en 2020. Zijn leefgebied beperkte zich in eerste instantie tot het westen van het voormalige Europa en de VS, maar breidde zich snel uit tot China, India en Latijns-Amerika.

Lichaamsbouw

De homo consumens onderscheidt zich van zijn voorganger homo sapiens door zijn kleinere herseninhoud (500cc) en grotere tailleomvang (100+ cm.). Anders dan de homo erectus bracht de homo consumens zijn tijd het liefste zittend door, hetgeen zijn platgedrukte bekkenpartij verklaart. De brede kaaklijn doet vermoeden dat hij een alleseter was (zie ook: omnivores).

Sociale en politieke organisatie

Het leven van de homo consumens centreerde zich rondom directe en doelloze behoeftebevrediging. Zijn voornaamste tijdsbestedingen waren zappen, klikken, shoppen en snacken. De eetcultuur kenmerkte zich door vet- en suikerzucht, wat een verklaring kan zijn voor de populariteit van zogenoemde ‘dieetboeken’ (die om onbekende redenen vol stonden met eten). Sociale status ontleende de homo consumens aan zijn vermogen om te winkelen, ook wel ‘koopkracht’ genoemd. De soort stond bekend om zijn individualisme, hoewel na-aapgedrag veel voorkwam. Solidariteit met soortgenoten beperkte zich tot de toen geldende landsgrenzen.

Fossielen

Van de homo consumens zijn weinig fossielen gevonden. Hoewel uit ruïnes van omgevallen banken op te maken is dat de samenleving destijds zeer welvarend moet zijn geweest, produceerde de homo consumens nauwelijks iets van blijvende waarde. Een van de populairste werktuigen betreft de ‘iPad’, een apparaat waarvan de precieze functie onbekend is gebleven. Recente opgravingen wijzen uit dat de ‘IKEA-gids’ het meest verspreide geschrift was uit die tijd – volgens archeologen een aanwijzing dat de homo consumens grote behoefte had aan spullen voor het opbergen van spullen.

Uitsterving

De homo consumens is uitgestorven door gebrekkig leiderschap, hebzucht, moedwillige afbraak van de natuurlijk habitat en een ondraaglijke schuldenlast.

Rob Wijnberg, NRC, 2012

Aanrader: film van PIxar over hetzelfde onderwerp... WALL-E
Ook nog steeds te huren via Pathé thuis 

                                

Onverwoestbare kinderen

Hoe komt het dat sommige mensen het meest wrede, pijnlijke verleden te boven weten te komen, terwijl het bij anderen hun hele leven beheerst? Ik las hier ooit een mooi boek over: Het onverwoestbare kind, van Lilian Rubin.

In dit boek beschrijft ze, aan de hand van talloze verhalen van 'overlevers', dat al deze kinderen één ding gemeen hadden. Ze wisten al snel: hier klopt iets niet, van de persoon die mij moet opvoeden heb ik niets goeds te verwachten. Ze zochten een andere volwassene op, die ze vertrouwden, en die als voorbeeld voor hen kon dienen. Dat kon een buurvrouw zijn, een juf of meester. Het vermogen om steun te zoeken buiten het gezin, en betere voorbeelden te kiezen, noemt de schrijfster 'adopteerbaarheid'.

Dit boek las ik heel lang geleden, maar ik moest er pas weer aan denken toen ik keek naar de serie 'De kinderen van Ruinerwold.' Het gaat over de vier oudste kinderen, die niet meer bij hun vader wonen, een rechtzaak tegen hem hebben aangespannen. Eerst wilde ik niet kijken, ik dacht dat het te heftig zou zijn. Maar uiteindelijk heb ik toch alle vier de delen gezien.

Hoewel er veel afschuwelijks voorbijkomt, is het niet te zwaar, en dat komt door de kinderen zelf. Wat een sterke mensen, wat een veerkracht en levenswijsheid. Ongelofelijk dat het ze gelukt is om zo 'normaal' te blijven. Er is nog steeds pijn en verdriet, maar er wordt ook heel veel gelachen, als ze bij elkaar zijn en samen eten.

In hun geval was er geen naburige volwassene die zich over hen ontfermde. Waar hebben ze hun kracht uit gehaald? Wat was het moment waarop ze besloten: dit klopt niet, mijn vader is gek, en ik ben helemaal geen slecht kind? Er zijn heel veel vragen die ik ze had willen stellen. Ik denk dat het hun onderlinge verbondenheid geweest is, hoe zeer hun vader ook zijn best heeft gedaan om ze tegen elkaar uit te spelen.

En er kwam nog een ander onverwoestbaar kind voorbij, afgelopen week. Ik keek naar de documentaire 'I am Greta'. Over dat onvoorstelbaar dappere meisje dat op vijftienjarige leeftijd, helemaal in haar uppie, ging staken van school, om aandacht te vragen voor de klimaatcrisis. Ze kreeg wereldwijd massa's jongeren op de been, die haar voorbeeld volgden. Iedereen kent nog haar felle toespraak tijdens de klimaattop in New York; 'How dare you?' 

Nou heeft dit meisje hele lieve ouders, maar toch was haar jeugd niet makkelijk. Als kind werd zij vaak gepest. Andere kinderen begrepen het monomane gedrag niet, wat hoort bij het syndroom van Asperger. Maar juist door deze eigenschappen kon ze als klimaatactiviste zo volhardend en gefocust blijven. Zelfs toen ze veel kritiek kreeg (in de media werd ze ondermeer  'geestesziek' genoemd), tot doodsbedreigingen aan toe. Verrassend is dat Greta een gezonde dosis humor blijkt te hebben, en keihard moet lachen om alle kritiek. Ze weet waar ze voor vecht, en 'Niemand hoeft mij aardig te vinden.'

Mooi fragment is ook, als een journalist vraagt 'Jij lijdt toch aan het syndroom van Asperger?' Haar nuchtere antwoord: 'Ja, alleen lijd ik er niet aan. Ik heb het.'

En even later zegt ze: 'Als het om het beschermen van onze planeet gaat, zou eigenlijk  iedereen een beetje Asperger moeten hebben.' 

En zo is het maar net.

Gratis tijd voor iedereen

HET RECHT OP TRAAGHEID

Waarom zouden wij

u en ik

niet gerechtigd zijn

tot traag / leven.

Tot zeer / traag / leven.

Alle apparaten

mag u / uitzetten.

Stilstaan is

geoorloofd. Ten volle.

U mag ook

de ogen / sluiten.

Voor alles.

Zelfs eraan denken

hoeft niet.

U hoeft niet

te antwoorden.

U hoeft

niet / verder.

U mag hier blijven.

U hoeft / dit gedicht

niet uit te lezen.

Alexis de Roode

 (Uit: ‘Gratis tijd voor iedereen’)

Moest vandaag ineens weer aan dit gedicht denken. De voortdurende lockdown nodigt ertoe uit: accepteren dat niet alles kan, de traagheid koesteren, het nieuws negeren, en het leven wat meer het leven laten.

Zomaar wat leuke dingen

En dan ineens toch nog wat sneeuw!  In mijn tuin waren alle bomen wit, zowel van de bloesem als de sneeuw. Ik kon wel blijven kijken naar dit schouwspel...

Nee, het is bepaald nog geen strandweer...

Al kreeg ik er wel zin in toen ik deze sticker op een stoplichtpaal zag.

Geen speld tussen te krijgen! :-)

We hebben meteen kaartjes gereserveerd om met onze BBB's (Bourgondische Beach Body's) naar het verwarmde buitenbad in Ridderkerk te gaan. 

Verheug me erop! Het is alweer zo lang geleden.

Over Bourgondisch gesproken... De brunchbox op Tweede Paasdag was  een echte traktatie. Zes gangen, waar we de hele middag over deden. Hier vier van de zes...

We lagen lui languit films te kijken, toen de box bezorgd werd. We dachten dat we meteen konden aanvallen. Mooi niet! We moesten zelf ook nog wel  iets doen. Aspergesoep en ragout opwarmen. Broodjes, toast en ragoutbakjes in de oven... Zo waren we toch nog enigszins actief en leek het bijna alsof we zelf gekookt hadden.

We hebben maar liefst drie films gekeken. Allemaal aanraders:

Op NPO keken we naar De club van lelijke kinderen, die was echt superspannend, en grappig ook. Georgina Verbaan en Katja Schuurman genoten zichtbaar van hun rol als gemene rotwijven. In een distopische samenleving worden alle 'lelijke' kinderen opgepakt en in een kamp gestopt. Spoiler: het loopt goed af.

Via Picl: de documentaire Honeyland, over een vrouw die een bar bestaan leidt in Macedonië. Ze leeft in harmonie met de bijen, die voor haar broodwinning zorgen. Ze verkoopt de honing op de markt, maar de helft is altijd voor de bijen zelf. Dan komt er een luidruchtige Turkse veehouder naast haar wonen, met zijn vrouw en zeven onhandelbare kinderen...

's Avonds zagen we tenslotte via Ziggo de film Pinnocchio, met Roberto Begnini als Gepetto. De decors en special effects zijn echt sprookjesachtig mooi. 

Moest meteen denken aan Rutte...

Zouden de aangekondigde versoepelingen iets te maken hebben met het terug willen winnen van vertrouwen? (Hè bah, ik lijk wel een complotwappie)

Ik wacht nog wel even af of de terrassen inderdaad open gaan op 21 april.
Ergens denk ik dat ze wel moeten, want iedereen gaat toch wel naar buiten.
Met terrassen kan je het nog een beetje reguleren.

We zien het wel.

Let’s get the bastards!

‘Op tweede paasdag naar Ikea alleen weggelegd voor de happy few’

Om deze kop moest ik toch wel hardop lachen. Leek me meer iets voor ‘ the stupid few who have nothing better to do’ ... 

Heb het altijd al zonde gevonden om daar je kostbare tweede paasdag aan te vergooien, maar ieder zijn meug. 

(Verder niks tegen Ikea hoor, snap alleen die Paastraditie niet)

Door de lockdown komt het kopen van spullen sowieso in een ander licht te staan. Als je moet reserveren voor een bezoek, ga je je eerder afvragen of je die spullen wel nodig hebt (voor zover je dat al niet deed).

En ook: van welke bedrijven, en vooral: bedrijfjes, hoop je het meest dat ze overeind blijven? Daar wil ik dan nog wel eens een onbezonnen aankoop doen, zoals boeken en jurken die ik eigenlijk (nog) niet echt nodig heb. Die koop ik dan maar vast ‘vooruit’, voor mezelf of als verjaarscadeau voor iemand anders.

Straks wordt er een uitgebreide Paasbrunch thuisbezorgd, verzorgd door Brasserie Schielandhuis. Dit soort luxe kunnen we ons veroorloven omdat we verder toch nergens naartoe gaan. 

En we helpen het Schielandhuis er weer mee, de plek waar we april vorig jaar onze trouwreceptie hadden willen vieren. Dat is uiteindelijk de achtertuin van mijn schoonouders geworden (en daarna met de volkswagenbus op toernee langs de andere gasten). 

Een deel van het uitgespaarde geld besteden we nu dus alsnog op de plek die we eerst in gedachten hadden. Want het was wel zuur voor de nieuwe eigenaren, die februari vorig jaar nét gestart waren. Tot zover redden ze het gelukkig nog steeds.

Waar ik nu echt helemaal mee gekapt ben, is bol.com. Helaas zijn dit soort megabedrijven (ook aliexpres, thuisbezorgd, uber, zalando, amazon etc) de grote winnaars van de crisis.

Een voorbeeld van de schaamteloze manier waarop ze de markt kapot maken, zie je hier.

Dit filmpje is een geweldige manier om terug te slaan. Wat zou het mooi zijn als we dit soort bedrijven met zijn allen links lieten liggen.... Let’s GET the bastards!