Lange neus naar de elites!

Ja hoor, koren op de molen van de complotdenkers: er is bijna nergens meer een werkende geldautomaat te vinden! ('Zie je wel! Straks moeten we alles doen wat de babybloed drinkende elites willen, anders kunnen we niet meer bij ons geld!')

Omdat ik het na twee weken met een lege portemonnee (nou ja, alleen betaalpas en bonuskaart) wel weer fijn vond om wat contant geld op zak te hebben, deed ik verwoede pogingen er een te vinden.

In de supermarkten zijn ze buiten werking, en je mag ook geen geld bijpinnen bij de kassa's.  Op straat zijn ze of weg, of buiten werking, of het geld moet nét weer aangevuld worden... Vorige week was er eentje die wel werkte, maar daar stond zo'n lange rij dat de moed me in de schoenen zonk. Ja, dat is best wel een irritatiefactortje.

Irritatiefactortje 2020...

Vanmorgen stonden Meneer Fluitekruid en ik al vroeg op om Sinterklaasinkopen te doen, en zo waar, we vonden er nog eentje! Er stond zelfs geen rij, we konden zo pinnen. 'Ha, deze zijn de elites vergeten weg te laten halen!', riepen wij blij, en pinden maar meteen extra veel geld. Daar hadden wij de elites mooi tuk!

Maar ik ga natuurlijk niet vertellen waar die geldautomaat staat, anders is hij morgen ook weg.  

Nog meer mini-feestjes

De hele week zijn er al kleine feestjes.

Strandfeestje

Afgelopen zondag hebben we een vriend die 55 geworden was, verrast op het strand. Zijn vriendin had bekokstoofd dat wij daar 'toevallig' ook waren, met koffie en appeltaart. Daarna met z’n vieren een heel eind gewandeld. Zo fijn om elkaar weer te zien !

Dansfeestje

Woensdag was ik sinds lange tijd weer eens aanwezig bij een editie van Het Danspaleis. De dansfeestjes voor ouderen zijn iets aangepast; het zijn balkonfeestjes geworden. 

Deze keer was het in de binnentuin van een woningcomplex voor senioren. Ouderen van allerlei verschillende culturen stonden op hun galerij mee te swingen. 

Wij vrijwilligers dansten natuurlijk ook de sterren van de hemel, en renden bovendien trap op, trap af om de verzoekjes van de bewoners aan te pakken, en al dansende (met mondkapjes en spatschermen) op veilige afstand praatjes te maken. 

Dat was een goeie workout, ik was veel afgepeigerder dan na een uurtje body pump, maar wel erg vrolijk en voldaan!

Hier zie je hoe zo’n balkoneditie eruit ziet (in het filmpje is het in de binnentuin van een verzorgingstehuis in Amsterdam).

Jubileum

Die dag waren Meneer Fluitekruid en ik ook nog 26 jaar samen. We lieten heerlijk eten bezorgen door een van onze favoriete restaurants, San-San, en maakten er met wijn en kaarsjes een knus  thuisrestaurant van.

Paddofeestje

Donderdag gingen de kinderboerderijen weer open, en heb ik mijn eerste paddenstoelenles kunnen geven! Dat op zich was natuurlijk ook al een klein feestje.

Knuffelfeestje

‘s Avonds mocht ik ook nog even de jonge katjes van een vriendin/collega/buurvrouw  bewonderen:

En nóg een dansfeestje...

En morgenavond heb ik met weer een andere vriendin op een online dansfeest afgesproken:

NATARAJ LIVESTREAM OP MIXCLOUD 

ZATERDAG 21 NOV 19.30U

https://www.mixcloud.com/live/djshanto/

Dat wordt, op afstand, voetjes van de vloer in onze huiskamers. Ben benieuwd...

Ach, zo is het best te doen.

Klagen

Technisch gesproken is die anderhalve meter niet moeilijk. Ionica Smeets rekende het pas nog uit: zelfs met alle Nederlanders op Schiermonnikoog moet het nog lukken. ;-)

Maar even serieus: het wordt wel steeds zwaarder allemaal. Het gedoe, het niet meer 'zomaar voor de lol' op pad mogen, het overal bij moeten nadenken. Wat ik het meest mis (behalve het knuffelen met dierbaren natuurlijk) is de zorgeloosheid. 

Aan de andere kant geeft het thuisblijven veel mensen ook rust. Zodra er versoepeld wordt, krijg je meteen weer meer onduidelijkheid en stress. Thuis blijven is saai, maar ook duidelijk en overzichtelijk.

Twee blogs geleden ontdekte ik bovendien de leuke kant van thuiswerken. Er ontstaat een nieuw soort verbondenheid. Nog nooit heb ik in zo'n korte tijd zoveel collega's gezien en gesproken. En echt niet alleen maar over het werk, maar juist  over hoe we deze periode beleven, en ons er zo goed mogelijk doorheen slaan.

Inmiddels ben ik het alweer helemaal zat hoor, dat thuis werken. Kon mezelf vandaag totaal niet motiveren. Dan pak ik maar weer even de lijst met 'gouden tips voor mentale gezondheid' erbij.

De ene keer denk ik: 'Hee, dat doe ik bijna allemaal al', maar op een slechte dag: 'Ach man, flikker op met die stomme heppiedepeppie-lijstjes, ik ga een broodje frikandel eten, en daarna vroeg naar m'n nest. Je bekijkt het maar met die gekkigheid.' (Alleen dat gelukzalige smoelwerk  al van dat mokkel op die foto, brrr...)

Als je zo in de slachtofferrol zit, jezelf niet kunt motiveren om ook maar íets te doen, en te onrustig bent om te lezen, kan het helpen om wat relativerende televisie te kijken. Ik heb geen televisie, maar zoek via npo.nl gericht naar programma's die mogelijk voor wat troost en afleiding zorgen.

Gisteren was er bij Metropolis een aflevering over Tiny Houses. 'O leuk', dacht ik. Het bleek totaal niet te zijn wat ik verwachtte, en kwam binnen als een mokerslag.

Maar juist daardoor relativeerde het enorm. Wat hebben we hier toch veel, wat kan er toch nog steeds veel. We zijn schat-hemeltjerijk. En maar klagen.

Echte mensen

Marius van Dokkum 

Verheug me al op het nieuwe jaar, met die mooie verjaardagskalender van Marius van Dokkum. Heb hem wel alvast opgehangen (de kalender, bedoel ik :-)), want de plaat voorop vind ik al zo prachtig:

Die man straalt zo’n intense tevredenheid uit. Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet. Alle details vertellen samen een verhaal.

Van Dokkum is bekend van de knusse kaarten met lieve oude echtparen, waar ik er al heel wat van heb gekocht, maar die ik zo leuk vind dat ik ze nog steeds niet heb verstuurd. Neem nou deze: 

'Meegaan met je tijd', heet dit schilderij. Zo herkenbaar en ontroerend...

Die bovenste plaat, van het mannenhuishouden, die wil ik in ieder geval gaan inlijsten. En misschien hang ik zelfs mijn hele muur wel vol met Marius.

Onder 1 dak

En ook weer een mooie serie op TV: ‘Onder 1 dak’ , over jongeren die geen zelfstandige woonruimte kunnen vinden, en bij wijze van experiment een week logeren bij een oudere. Dat levert mooie fragmenten op. 

De licht aanstellerige jongen die bezeten is van stijliconen, mag op een stapelbedje slapen in de kleine logeerkamer van een lieve Surinaamse mevrouw. Maar als hij langer dan drie minuten onder de douche staat, klopt ze op de deur, want dat is waterverspilling. Toch hebben ze ook veel lol samen.

Een meisje van Syrische afkomst met een sterk familiegevoel, mag een week bivakkeren bij een eigenzinnige dame, die nooit heeft willen trouwen omdat ze een huwelijk maar stom vindt.

Een jongen die actief is bij de SGP komt in huis bij een vrijgevochten feministe. Echt zo’n old school ‘rooie vrouw’: ' Ik bewonder zijn toewijding. Echt mooi dat hij zo bevlogen is. Al ben ik het totáál niet met hem eens.'

Ik kijk graag naar dit soort programma’s, die verhalen vertellen over gewone mensen, die toch ook ieder op hun eigen manier bijzonder zijn.

Thuis werken

Vergeleken met de eerste lockdown is er veel veranderd. Vaak in negatieve zin. Ik vond mensen tijdens de eerste lockdown bijvoorbeeld veel meer solidair, we hadden dat ‘met zijn allen in het zelfde schuitje-gevoel’. Het was bovendien zomers weer, dus die terrassen improviseerden we zelf wel. Buiten in de rij wachten bij de bakker was ook niet erg, in het zonnetje. Je merkt nu dat mensen het zat beginnen te worden, en elkaar de schuld gaan geven.

Maar sommige dingen gaan ook beter. Mijn collega-lesgevers en ik werken (helaas) weer thuis, maar er begint nu een stuk meer structuur in te komen. We zijn dit keer beter voorbereid, en we hebben met elkaar een heel programma opgezet via Teams.

‘s Morgens om half 9 is er een digitaal koffiemoment. Dat is heel gezellig, een beetje praatje pot, en veel lol. Onder andere vanwege de rare achtergronden die je kunt instellen, ‘Hee, hoe doe jij dat? Dat wil ik ook!’ (Alles beter dan dat ze tegen die vaat van drie dagen aan zitten te kijken.:-))

Ook is er elke dag een inspiratiesessie (over onderwerpen waarover we meer willen weten, en voor het uitwisselen van ideeën) en een werksessie voor het jaarplan. 

Er staan ‘meet en greets’ gepland met leden van het MT en de OR, en zelfs een vrijdagmiddagborrel met pubquiz. :-)

Tussendoor zijn ook nog verschillende werkgroepen bezig met het ontwikkelen van alternatieve lessen in coronatijd. Bijvoorbeeld digitale lessen (filmpjes, webinars) of lespaketten op school. De eerste resultaten zijn bemoedigend.

En we houden elkaar aan de gang! Ben je even moeilijk vooruit te branden, dan maak je iets toch dezelfde dag nog af, zodat je collega de volgende dag weer verder kan. 

We zijn totaal losgerukt uit onze comfort zone, maar beetje bij beetje beginnen we erin te groeien. Soms zit ik in Teams met de ene werkgroep, en krijg intussen via Whatsapp vragen van collega’s uit een andere werkgroep. Zit je ineens heel hip te multitasken... 

Waarschijnlijk werken veel mensen allang zo. Op lange duur kan het volgens mij nooit gezond zijn, dat gemultitask de hele dag voor zo’n scherm, dat continue gecheck van je mobieltje... Maar voor nu vind ik het best leuk!

Van de week ging ik een eind wandelen om even zuurstof te krijgen. Dat was zo fijn dat ik de tijd vergat en te laat was voor een inspiratiesessie over escaperooms. Maar dat was eigenlijk helemaal geen punt, ik kon snel aanhaken via mijn telefoon, terwijl ik op een bankje in het plantsoen zat. 

Superleuk onderwerp, trouwens: voor oudere kinderen kan je spannende lessen maken waarbij ze puzzels oplossen en codes moeten kraken.

Okee, ik geef toe dat ik blij zal zijn als ik weer ‘voor het echie’ les mag geven. Gewoon weer de voetjes in de klei, wind in je haar, nieuwsgierige kinderen om je heen.Toch zal dat ‘gewoon’ nooit meer hetzelfde zijn, want we hebben in korte tijd echt een berg bijgeleerd...

Wat kan er allemaal nog wel, deel 3

O wat had ik mijn best gedaan om ons leslokaal in herfstsfeer te brengen...
Takken verzameld met elfenbankjes, geweizwammetjes, houtskoolzwam en wat al niet meer. Zelfs nog een leuk, toepasselijk shirt besteld...

... en dan moeten de kinderboerderijen twee weken sluiten, nog voordat je begonnen bent. Snotvergème!

Het gaat om de intentie, niet om het resultaat, zeggen de stoïcijnen. Dus ik probeerde niet te lang teleurgesteld te blijven. Had veel plezier beleefd aan alle voorbereidingen, misschien kunnen er over een paar weken toch nog wat lessen doorgaan, en zo niet, ga ik - als funghofiel - hoe dan ook dat shirt dragen!

Vandaag hebben we in ieder geval gezorgd dat er tasjes naar de scholen gingen, met een champignonkweekpakket, en zoekkaarten voor de kinderen. 'Dan maar zo.... Blijf gezond!', stond erop.

Ook mijn geplande vakantie naar Terschelling met vier vriendinnen ging natuurlijk niet door. Een minuscuul klein offertje, als je om je heen ziet welke offers anderen moeten brengen, maar toch jammer.

Dat dingen 'jammer' zijn is niet erg, in deze rare tijd leer je kleine en grote tegenslagen incalculeren. Je bereidt van alles voor, wetende dat er een grote kans bestaat dat 'iets' (meestal iets met toenemende cijfers en een persconferentie) je plannen doorkruist.

Toch blijf je plannen maken, zonder aan enthousiasme in te boeten, ook al staat de wereld in brand, we gaan de boel nooit helemaal 'on hold' zetten. En de alle kanten opstuiterende emoties? Die horen er gewoon bij, want je bent een mens en geen robot. Effies een eind wandelen, de natuur in, en dan houden ze zich wel weer koest.

Dus genoot ik samen met meneer Fluitekruid van het strand bij 's Gravenzande.
Niet zo prachtig als de stranden van Terschelling, maar toch: móói!

Aldaar deed ik een paar mooie strandvondsten voor mijn volgende les:

Ik appte een foto van mijn gevonden schatten naar mijn vriendin, die in haar uppie op Terschelling zat. Zij is gek op strandjutten, en had ook een mooie vondst gedaan, die dag:

Waarvan akte!

Humor, herfst en heel veel koffie

Social media kunnen erg ontwrichtend zijn, met al dat fake news en geroeptoeter. Maar ik moet er ook vaak vreselijk om lachen.

Wat dacht je van het briljante idee om een Facebookgroep te maken getiteld: ‘Stop the steal’, waar 40.000 Trump-aanhangers lid van worden, en daarna snel de naam te veranderen in ‘Gay communists for socialism? Echt geestig!

En dan meteen ook maar even mijn top 3 van de leukste fake-nieuwtjes op Nieuwspaal:

1. Turkije verdenkt Leroy (4) van verspreiden Erdogan-cartoon

2. Kritische burgers twijfelen aan het bestaan van Vlieland

3. KLM-personeel wil mensen thuis op de nooduitgangen wijzen

Verder niet veel nieuws. Ben vooral aan het genieten van dit mooie seizoen:

En het gaat goed met mijn oesterzwammen:

Hier dacht ik even dat het mis ging. Als ze te weinig licht of te weinig koffie krijgen, worden het rare sprieten. Maar gelukkig beginnen het nu echt zwammen te worden!

Ik mag ze wel. Ze houden net zo van koffie als ik. Maar ja, ik hou ook van paddenstoelen, dus ik ga ze binnenkort wel lekker opeten...